Sureye Tin

Ew sûreya not û pêncemîn a Qurana pîroz e. Li Mekkê ket. Ew heşt ayet e. Navê xwe ji peyva “Tîn”ê girtiye, ku di beyta yekem de behsa wê hatiye kirin û bi maneya “hejîr” e. Sure bi rêzkirina hin nîmetên girîng ên ku Xwedê ji bo mirovan afirandine dest pê dike. Alimên Îslamê gotine ku mebesta ku di sûreyê de behsa hejîr û zeytûnan tê kirin ew cihên ku ev riwe lê şîn dibin e. Van alimên îslamî her wiha diyar kirin ku cihên mijara gotinê axên Filistîn û Şamê bûn ku gelek pêxember li wir xizmet dikirin. Her wiha Hz. Di pêşgotina sûreyê de jî girîngiya Çiyayê Tûr ku wehya Mûsa lê hatiye û bajarê herî pêbawer ê mirovatiyê Mekke ye. Di sûreyê de bal tê kişandin ser afirandina mirov bi şeklê bedenî û manewî yê herî xweş. Tê gotin ku bedewiya dest û rûyê mirov, rêveçûna wî ya li ser lingan û kamilbûna di pêkhateya fizîkî de ji tu heyînekê re nayê dayîn. Tê gotin ku ev heyîna ku bi awayê herî xweşik hatiye afirandin, bi giyan û mejiyê pak bûye. Her wiha di sûreyê de hatiye destnîşan kirin ku ger mirov aqilê xwe baş bi kar neyne û bibe koleyê Şeytan û azweriyên wî dê mirovatiya xwe winda bike. Xwedayê mezin ji bo ku namûs û namûsa xwe winda nekin du şîretên girîng dide însanan: Bawerî bi Xweda bînin û îbadetên xwe bê navber li gor vê baweriyê pêk bînin. Hate tekezkirin ku, mirovê ku ji bedewiya şekl, pakiya can û aqil jê re tê dayîn, înkarkirina dîn û axretê xelet e. Sûre bi ayeteke ku girîngiya bawerî û teslîmbûna hukmên îlahî yên ku Xwedê ji bo mirovahiyê şandî nîşan dide bi dawî dibe.

---------------------------------------------------------------

Bazı İslami Kavramlar - Some Islamic Concepts...

Yukarı