Sureye Naziat

Ew sûreya heftê û nehan a Qurana pîroz e. Li Mekkeyê hatiye nazilkirin. Çil û şeş ayet e. Navê xwe ji peyva “naziyet” a ku di ayeta yekem de hatiye gotin, ango “ferîşte canê mirovan ji laşê wan distînin” girtiye. Sûre bi ayetan dest pê dike ku dijwariya ruhê kafiran ji laşê xwe berdidin û hêsaniya ku bawermend bi giyanê xwe teslîmî Xwedê dikin vedibêje. Ayetên li ser hebûna roja qiyametê û jiyana piştî mirinê pir caran tê de hene. Kesên ku jiyana piştî mirinê înkar dikin, ji wan re tê gotin ku axretê teqez dê rast bibe. Bi înkarkirina yekitiya Xweda û axretê Hz. Ji muşrikên Mekkeyî re ku dijberiya Muhammed kirin. Hz. Pêxember teselî dike. Allah Teala Hz. Wî Mûsa bi mucîzeyan tayîn kir û şand cem Firewn, lê ew û gelê wî hatin şandin cem Hz. Wî bawerî bi Mûsa nekir. Wî pişta xwe da heqîqetê û heta ku îlahîyata xwe îda kir. Xwedê ew û gelê wî yê xirapkar helak kir. Di ravekirina vê bûyerê de “Hz. Heger hûn dijberiya Pêxember bikin, hûnê jî helak bibin.” Peyamek heye. Di sûreyê de behsa mezinahiya qudreta Xweda tê kirin. Di vê çarçoveyê de Allah; Tê diyarkirin ku wî erd, ezman, derya, çem û çiya afirandine. Tê destnîşan kirin ku afirandina mirovan ji afirandina van gewherên mezin hêsantir e. Di dawiya sûreyê de teswîrên pir zindî yên apociyê hatine kirin. Piştî ku tê gotin ku roja qiyametê nayê zanîn, careke din tê bibîrxistin ku mirovên baş dê biçin bihuştê û yên nebaş jî dê biçin dojehê. Beş bi ayetan bi dawî dibe ku poşmaniya kafiran di roja qiyametê de tu feydeyê nade wan.

---------------------------------------------------------------

Bazı İslami Kavramlar - Some Islamic Concepts...

Yukarı